“O, als je een woning zoekt? Je kunt misschien in mijn huis wonen?
Ik heb een appartement waar ik momenteel geen gebruik van maak.
Ik woon tijdelijk bij mijn moeder door omstandigheden.
Je kunt er vrijwel direct in.
Ik heb alleen even tijd nodig om het op te ruimen.”
- “O, nou heel graag! Dat zou een uitkomst zijn.
Als dat alles is wat er voor nodig is, kan ik je natuurlijk met het opruimen helpen?”
De deur ging op een kiertje open. Hij kon ook niet verder….
“Sorry, ik was nog niet aan de gang toegekomen!”
Na een hoop gerommel achter de voordeur stapte ik de flat binnen. Eén stap.
LIEVE HELP! Dit was geen appartement, dit was een vuilnisbelt!
Ik keek mijn ogen uit; had nog nooit zoiets gezien! Zelfs bij mijn eigen opa niet….
Dozen, kranten, blikjes, post, tasjes, kranten, doeken, pizzadozen, kleren, stapels kranten, glazen, doosjes, zakken, nóg meer kranten.
Omgevallen stapeltjes, bergen, hopen. Er was geen vloer te zien, geen meubels, slechts een golvende massa van anderhalve meter hoog, met alleen maar zooi.
Ik dacht niet na, was verdoofd. Ik kon niet verwerken wat mijn ogen mij vertelden.
Ik haalde diep adem en zei:
“Oké, heb je genoeg vuilniszakken in huis?”
- “Ja, zei hij blij, daar heb ik gelukkig aan gedacht, ik heb net een rol gekocht.”
Hij geneerde zich kapot. Maar hij brainstormde hardop dat hij zijn schaamte had laten varen met het openen van de voordeur. Ik hield de eerste vuilniszak open en zei: “Gooi jij er maar in waarvan jij vindt dat het weg kan.” En we gingen aan de slag.
Na de eerste uren elk papiertje oprapen, lezen, wikken en wegen of het weg kon, besloot ik om zijn fiat te vragen enkele zaken zelfstandig weg te gooien. Hij vertrouwde me dat ik het bij die zaken zou houden en vanaf dat moment gingen we allebei een ander gedeelte van de vloer leegmaken.
Onderaan de flat stond een vuilcontainer. Bestemd voor het hele flatgebouw.
In twee weken tijd hebben we er vier gevuld. Plus ontelbare ritjes naar de vuilstort.
Er was een hoekbank onder de puinhopen vandaan gekomen, een salontafel, een dressoir, een televisie………..De keuken was een volwaardige keuken met aanrecht, een wasmachine, een koelkast……….In de slaapkamer bleek een heus bed te staan en een kledingkast………
Na twee weken keihard werken kon ik verhuizen.
Als een potentiële cliënt, of een coach, of wie dan ook vraagt hoe ik te werk ga, heb ik daar geen kant en klaar antwoord op. Ik kan slechts zeggen:
Ik begrijp het!
Ik haal diep adem en zet één stap naar binnen.
Reactie schrijven